POR QUÉ SON DO CELTA

                                         Padrón, portero del R.C. CELTA

Por estas terras da antiga Erizana, nestes días que van do verán, pásamos de todo: O maior accidente ferroviario. Non digamos a política e alguns políticos cos seus adláteres . O tempo

anda como anda. Leo periódicos e libros, paseo por terra e por mar. Ás doce hora solar, celebramos o “anxelus” con albariño e co seu picho de rigor no Refuxio de Antón.

Diredes: ¡vaia vida, leva este! Pois, non, fáltame algo. É ese algo , son os partidos do noso Celta. Fáltame ese estado anímico sulfuroso cando perde, esa adrenalina que se produce cando está gañando, e prolongase ata que pitan o final do partido.

Todo eso, pensaredes, que é pueril, pois será, pero... o voto de menos. E pregúntome mouriñadamente: Pur qué?....

POR QUÉ SON DO CELTA.

Polos anos cincuenta, sedo aínda adolescente, vivía na Capital do Reino, ou mellor dito na Capital do Caudillo, “ santo barón , gran reserva espiritual do occidente.”

Dende o “Lado Escuro” estaba mediatizado, daquela a todos nos mediatizaban. Sentía as cores, mellor dito a cor, do gran equipo de fútbol da Capital, normal, moraba a un tiro de pedra do estadio Bernabeu. Iamos os xoves pola tarde, naquel tempo non era lectivo, a ver os adestramentos do Real Madrid , aquel dos Di Stéfano, Gento, Rial, Alonso, Marquitos,Santiesteban, Lesmes... Todos os nenos do colexio e do barrio eramos madridistas.

Pero eu, un neno de dez anos, chegado dende una aldea galega a un mundo tan diferente, saíame , dun lugar do meu interior, da alma, penso, unha manifestación de amor innato polo Celtiña que non sei explicalo. Pois así era, un día que viu xogar o Celta a Madrid, acentúose máis ese amor, e como era pequeniño e un furafollas, metinme a pedirlle un autógrafo a Padrón, porteiro do Celta. Sentín unha ledicia que me embargaba; tíveno gardado nunha caixiña como un dos máis prezados tesouros.

Xa pasaron moitos anos, e agora sesentón, na “sesalencencia”, pregúntome por qué segue este amor polo Celta?

Porque o amor ao Celta ENGUEDÉLLATE, como os amores primeiros.

Porque é un amor ANAINANTE, palabra que usaba Cunqueiro cando quería explicar as sensacións que lle producía ao beber, no Baixo Miño, aquela mistura de albariño, treixadura, loureiro e torrontés. É a sensación que sente unha nai cando agarima ao seu meniño... Anainante.

Porque o Celta forma parte do FEITO DIFERENCIAL DA GALEGUIDADE, as súas cores

fórmanse alá no horizonte infinito, onde se funden os azules e os brancos ,dando lugar ao CELESTE, a cor da galeguidade universal.

Por isto, e por outras cousas máis, síntome celtista.